z dnia 25 marca 2003 r. 

w sprawie zmiany nazwy ulicy na osiedlu Śródmieście w Głogowie 

    Na podstawie art. 18 ust. 2 pkt 13 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym ( Dz. U. z 2001 r Nr 142, poz. 1591 ze zmianami ) uchwala się, co następuje: 

§ 1. 

Zmienia się nazwę ulicy Bartosza Głowackiego na odcinku pomiędzy ulicą Generała Władysława Sikorskiego a Aleją Wolności - na Generała Tadeusza Rozwadowskiego. 

§ 2. 

Szczegółowy przebieg ulicy, o której mowa w § 1 określa szkic sytuacyjny stanowiący załącznik do niniejszej uchwały. 

§ 3.

 

Wykonanie uchwały powierza się Prezydentowi Miasta Głogowa. 

§ 4. 

Uchwała wchodzi w życie po upływie 14 dni od dnia ogłoszenia w Dzienniku Urzędowym Województwa Dolnośląskiego. 

Przewodniczący Rady Miejskiej 

Eugeniusz Patyk 

U Z A S A D N I E N I E 

    Zmianę nazwy ulicy Bartosza Głowackiego na odcinku pomiędzy ulicą Władysława Sikorskiego a Aleją Wolności zainicjował Prezydent Miasta Głogowa w związku z wydzieleniem nowych działek pod budownictwo usługowe w tym rejonie. Powyższe pozwoli uniknąć zmiany numeracji porządkowej nieruchomości zabudowanych znajdujących się przy tej ulicy. 

Propozycję nazwania wymienionego odcinka ulicy imieniem Generała Tadeusza Rozwadowskiego przedstawiło Towarzystwo Ziemi Głogowskiej. 

Postać Tadeusza Rozwadowskiego przedstawia załącznik do niniejszego uzasadnienia. 

Wg. art. 18 ust. 2 pkt 13 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym do wyłącznej właściwości rady gminy należy podejmowanie uchwał w sprawach: herbu gminy, nazw ulic i placówek publicznych oraz wznoszenia pomników. 

Tadeusz Rozwadowski (1866 - 1928), polski generał broni. W 1886 r. rozpoczął służbę wojskową jako oficer armii austriackiej. W czasie I wojny światowej w stopniu generała brygady dowodził brygadą, która walczyła m. in. pod Gorlicami. W 1916 r. zwolniony z wojska austriackiego ze względów politycznych. W październiku 1918 r. otrzymał nominację Rady Regencyjnej na dowódcę tworzącego się wojska polskiego. W listopadzie 1918 r. , po przekazaniu dowództwa nad wojskiem J. Piłsudskiemu, został pierwszym Szefem Sztabu Generalnego Wojska Polskiego. W latach 1918 – 1919 dowódca armii Wschód w walkach z Ukraińcami. W 1919 r. szef misji wojskowej na konferencję w Paryżu. W okresie 1919-1920 podczas wojny polsko-bolszewickiej na stanowisku Szefa Sztabu Generalnego, powołany do Rady Ocalenia Polski i wyznaczony na dowódcę obrony Warszawy. W latach 1921-1926 generalny inspektor kawalerii. Występował przeciwko działaniom J. Piłsudskiego, które jego zdaniem osłabiały morale armii. W 1926 r. przed przewrotem majowym wystosował w tej sprawie memoriał do premiera, marszałka Sejmu i ministra wojny. W czasie przewrotu dowodził wojskami rządowymi. Uwięziony w 1926 r. pod zarzutem nadużyć w administracji wojskowej, nie był sądzony. Zwolniony, w 1927 r. przeszedł w stan spoczynku.