z dnia 25 marca 2003 r. 

w sprawie nadania nazw ulicom i zmiany nazwy ulicy na osiedlu Piastów Śląskich Jednostka C i E w Głogowie. 

    Na podstawie art. 18 ust. 2 pkt 13 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym ( Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1591 ze zmianami ) uchwala się, co następuje: 

§ 1. 

Nadaje się nazwy ulicom: 

Księżnej Mechtyldy - ulica prostopadła do ulicy Kazimierza Sprawiedliwego, 

przecinająca ulice Henryka V-go Żelaznego oraz Bolesława Wysokiego, 

Małgorzaty Cylejskiej - ulica łącząca ulicę Kazimierza Sprawiedliwego z ulicą Książąt Żagańskich, 

Książąt Oleśnickich - ulica łącząca ulicę Kazimierza Sprawiedliwego z ulicą Bolesława Wysokiego,

Książąt Żagańskich - ulica łącząca ulicę Księżnej Mechtyldy z ulicą Książąt Oleśnickich, 

Bolesława Wysokiego - ulica prostopadła do ulicy Księżnej Mechtyldy, 

rozgraniczająca Jednostki C i E osiedla, 

Księcia Jana II - ulica łącząca ulicę Salomei z ulicą Bolesława Wysokiego. 

§ 2.

 

Zmienia się nazwę ulicy Salomei na odcinku biegnącym prostopadle do ulicy Henryka V-go Żelaznego, na Księżnej Mechtyldy. 

§ 3. 

Szczegółowy przebieg ulic, o których mowa w § 1 oraz w § 2 określa szkic sytuacyjny stanowiący załącznik do niniejszej uchwały. 

§ 4. 

Wykonanie uchwały powierza się Prezydentowi Miasta Głogowa. 

§ 5. 

Uchwała wchodzi w życie po upływie 14 dni od ogłoszenia w Dzienniku Urzędowym Województwa Dolnośląskiego. 

Przewodniczący Rady Miejskiej 

Eugeniusz Patyk 

U Z A S A D N I E N I E 

W związku z rozwojem miasta i nowymi inwestycjami prowadzonymi przez inwestorów na terenie osiedla Piastów Śląskich istnieje konieczność nadania nazw ulicom wyznaczonym w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego. 

Propozycję nazwania ulic imionami Księżnej Mechtyldy, Małgorzaty Cylejskiej, Książąt Oleśnickich, Książąt Żagańskich, Bolesława Wysokiego oraz Księcia Jana II przedstawiło Towarzystwo Ziemi Głogowskiej. 

Ponadto zdaniem Towarzystwa właściwą jest zmiana nazwy ulicy Salomei na odcinku biegnącym prostopadle do ulicy Henryka V-go Żelaznego na Księżnej Mechtyldy, aby główny ciąg komunikacyjny miał jednolitą nazwę. 

    

Charakterystyki wymienionych postaci przedstawia załącznik do niniejszego uzasadnienia. 

    

Wg. art. 18 ust. 2 pkt. 13 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym do wyłącznej właściwości rady gminy należy podejmowanie uchwał w sprawach: herbu gminy, nazw ulic i placówek publicznych oraz wznoszenia pomników. 

Księżna Mechtylda 

Mechtylda - żona Henryka III. 

Urodziła się najprawdopodobniej w 1276 r. Była córką księcia brunszwickiego Albrechta i Adelajdy pochodzącej z rodu margrabiów Montferrat. W wieku 2 lat, w 1278 r., została zaręczona z Erykiem, synem króla duńskiego Eryka V ( VII ). Do zawarcia małżeństwa jednak nie doszło. W 1291 r. wyszła za mąż za księcia głogowskiego Henryka III. Małżeństwo to miało, jak większość ówczesnych małżeństw książęcych, podłoże polityczne. Najprawdopodobniej chodziło o uzyskanie przeciwwagi w stosunku do polityki księcia Henryka Probusa, który poszukał sobie żony w innej gałęzi tej samej rodziny. 

Nie wiemy gdzie odbył się ślub książęcej pary. Przypuszczalnie nastąpiło to w dniu 2 marca 1291 r. w Głogowie, w tym bowiem dniu rozpoczął się tutaj wielki zjazd „z udziałem licznych dostojników, rycerstwa, prałatów kolegiackich, a najprawdopodobniej także biskupa wrocławskiego”. W średniowieczu takie zjazdy, odbywane z okazji uroczystości rodzinnych, były zresztą również okazją do zawierania sojuszy i inicjowania różnych akcji politycznych. 

Odtąd Mechtylda żyła na zamku głogowskim zajęta rodzeniem i wychowywaniem licznego potomstwa, chociaż w czasie częstych i dłuższych nieobecności męża musiała zastępować go w rządzeniu księstwem. Znana była z działalności charytatywnej, popierała duchownych i wspierała klasztory. Była dobrodziejką klasztoru klarysek głogowskich, któremu w 1310 r. nadała dwie wsie i uwolniła od ciężarów należnych księciu. W głogowskiej kolegiacie ufundowała dwa ołtarze: św. Ducha i św. Jadwigi i Elżbiety, a dla innych ołtarzy ustanowiła roczny czynsz dwóch kamieni wosku lanego. 

Mechtylda urodziła przypuszczalnie dziewięcioro dzieci: Henryka, Konrada, Agnieszkę, Bolesława, Jana, Salomeę, Katarzynę, Przemka i Jadwigę. Po śmierci męża w 1209 r. sprawowała regencję w księstwie głogowskim, a po podziale księstwa pomiędzy jej synów w 1312 r. otrzymała Głogów jako zaopatrzenie wdowie. Zmarła w 1318 r. i pochowana została w głogowskiej kolegiacie. Płyta nagrobna z wizerunkiem postaci księżny znajduje się obecnie w Muzeum Narodowym we Wrocławiu. 

Małgorzata Cylejska 

Księżna Małgorzata pochodzi z Cylei – kraju położonego w Słowenii. 

Okres powiązania jej z Głogowem przypada na czasy, gdy była żoną Włodka Cieszyńskiego – księcia, który w imieniu króla czeskiego Wacława zarządzał królewską częścią Głogowa. 

Po jej śmierci ( 1460 r. ) Małgorzata przejęła jego rolę ku wielkiemu zadowoleniu mieszczan. Była bardzo pobożną kobietą. Sprowadziła do Głogowa zakon bernardynów i kazała dla nich wybudować klasztor i kościół. Panowanie Małgorzaty w Głogowie zakończyło się po śmierci ostatniego Piasta głogowskiego – Henryka XI, kiedy to księstwo głogowskie przypadło Janowi II ( w wyniku wygranej wojny sukcesyjnej ). W marcu 1480 r. wypędził on księżną siłą z miasta, przy ogromnym sprzeciwie mieszkańców. Małgorzata udała się do Góry, gdzie w lipcu umarła. Pochowano ją w głogowskiej kolegiacie, a jej nagrobek zachował się do dzisiejszych czasów. Była ostatnią przedstawicielką rodziny Cylie. 

Książęta Oleśniccy 

Książęta Oleśniccy wywodzą się z linii książąt Głogowskich. 

Protoplastą tej linii był książę głogowski – Henryk III. Jego syn Konrad został księciem oleśnickim i rozpoczął w ten sposób nieprzerwane panowanie przez ok. 200 lat na tych ziemiach swoich potomków. 

Każdy z książąt na pamiątkę założyciela linii nosił imię Konrad, a było ich X. Byli jedną z wielu linii Piastów rządzących na Śląsku. 

Książęta Żagańscy 

Książęta Żagańscy wywodzą się z linii Piastów głogowskich. Przez cały okres panowania byli bardzo związani z Głogowem. W czasie istnienia księstw, były one wielokrotnie łączone i dzielone, przez co książęta żagańscy ze względu na swoje bliskie pokrewieństwo, często współrządzili księstwem bądź zasiadali na tronie książęcym w Głogowie i odwrotnie. Najważniejszymi przedstawicielami książąt współrządzących księstwem głogowskim i żagańskim byli: 

-   Henryk II Głogowski, 

-   Henryk V Żelazny ( ulica jego imieniem krzyżuje się z proponowaną ), 

-   Henryk VI Starszy, 

-   Henryk XIII Wróbel, 

-   Jan II Żagański 

Bolesław Wysoki 

Bolesław I Wysoki ( 1127 – 1201 ), syn Władysława II Wygnańca i księżniczki Agnieszki. Książę śląski od 1163 r. W 1172 r. wygnany przez brata Mieszka Plątonogiego, zwrócił się o pomoc do cesarza niemieckiego. Odzyskał Śląsk, a Mieszkowi Plątonogiemu wydzielił księstwo raciborskie. W 1194 r. rozpoczął starania o opanowanie dzielnicy krakowskiej. Próby te skończyły się niepowodzeniem. Popierał rozwój gospodarczy Śląska. Był protoplastą piastowskich książąt śląskich. 

Książę Jan II 

Jan II był najmłodszym synem księcia żagańskiego Jana i Scholastyki. Urodził się 16 czerwca 1435 r. Z uwagi na swoje cechy charakteru nazywany był przez współczesnych Złym, Dzikim, Okrutnym i Szalonym. Po ojcu odziedziczył wspólnie ze swoim bratem Wacławem księstwo żagańskie ( 1461 r. ), które w 1472 r. sprzedał książętom saskim Ernestowi i Albrechtowi. Nazwano go wtedy Janem bez ziemi. 

Po śmierci swojego stryjecznego brata, księcia głogowskiego Henryka XI ( 1476 r. ) Jan II wziął udział w wojnie sukcesyjnej o spadek po nim. W walce z margrabiami brandenburskimi, dzięki poparciu króla węgierskiego Macieja Korwina, opanował znaczną część księstwa głogowskiego. Jednakże wojna pomiędzy Janem II i Brandenburgią trwała aż do 1482 r. Ostatecznie 20 września 1482 r. wojna została zakończona, a Jan II złożył z otrzymanego w dożywocie księstwa głogowskiego hołd lenny królowi Maciejowi Korwinowi. Ponieważ jeszcze w 1480 r., w wojnie z Małgorzatą Cilly, wdową po Władysławie cieszyńskim, Jan II opanował również czeską część Głogowa, całe księstwo zostało, po trwającym 150 lat rozbiciu, zjednoczone pod jego rządami. 

Jan II pomimo swojego niespokojnego i porywczego charakteru był dobrym gospodarzem. Potwierdził miastu wszystkie jego dotychczasowe przywileje, porządkował stosunki monetarne i sądownicze, wzmacniał zamki i twierdze. Rządził jednak w sposób bezwzględny co nie mogło się podobać niemieckim mieszczanom Głogowa, przywykłym już do daleko idącej swobody. 

W styczniu 1488 r. Jan II wydał swoje córki Salomeę i Annę za synów księcia ziębicko – oleśnickiego i oświadczył, że przekazuje księstwo głogowskie swoim zięciom. Rajców miejskich, którzy odmówili złożenia hołdu nowym władcom ( z powodu złożonego wcześniej hołdu Maciejowi Korwinowi ) uwięził w wieży głogowskiego zamku i skazał na powolną śmierć głodową. 

Te działania spowodowały wyprawę interwencyjną jego suwerena Macieja Korwina. Głogów został oblężony 16 grudnia 1488 r., a 28 grudnia miasto poddało się. Jan II zrzekł się księstwa głogowskiego w zamian za odszkodowanie i osiedlił się w przyznanym mu w dożywocie Wołowie, gdzie 22 września 1504 r. zmarł i został pochowany w tamtejszym kościele parafialnym. 

Żoną Jana II była Katarzyna, córka Wilhelma księcia opawskiego. Z małżeństwa tego urodziło się 5 córek: Małgorzata, Salomea, Jadwiga, Anna i Barbara. Jan II był ostatnim piastowskim księciem Głogowa.